درخت و خار

درخت و خار  

کنار درختی خسی رشد کرد

درخت از غرورش به او پشت کرد

بگرداند رویش با عتاب

چنان شب که رو بر کشد ز آ فتاب

سلامی نکردش کلامی نگفت

ز قلبش همی گرد نخوت نرفت

به چشمش همی خار آمد حقیر

چو شاهی که پهلو زند با فقیر

نه شرمی به دل کرد از کار خویش

نه سر باز زد از چنین خلق کیش

ولی خار با او صفا کرد و مهر

چو ابری که رحمت کند از سپهر

به عمری چنین بود و رفتارشان

تو گویی گره بود در کارشان

شبی گفت با خار ای بی حیا

چه خواهی ز جانم رها کن مرا

نه زیبنده هستی تو در پای من

نه شأنی بود بر تو در جای من

مرا برگ و باریست چون لعل ناب

که حتی نداری تو آن را به خواب

تو از جود من زنده ای بر زمین

چرا چشم بستی حقیقت ببین

تو از خانت من لقمه داری همی

اگر من نباشم نباشی دمی

مرا میوه ها هست بر شاخسار

تو حاصل چه داری به جز تیغ و خار

نداری به پیش کسی حرمتی

نداری مقامی نه با شوکتی

چنین گفت خس با دل زار و ریش

چرا غافلی غافل از حال خویش

خدایم چنین کرد خاری حقیر

یکی شاه دارد یکی را فقیر

یکی را سلامت یکی را خراب

یکی سنگ کرده یکی لعل ناب

اگر خار هستم به پیشت کنون

خدا اینچنین کرده ام آزمون

به فردا ندارم همی شرم یار

چرا برگ و باری ندادم به بار

ز هر کس به اندازه اش کار خواست

جفایی خطایی ز خالق نه خاست

ترحم به حال خودت کن حقیر

نه بر حال مسکین و کور و حقیر

چه کوران ولالان و دیوانگان

به اعضا ندارند جرمی گران

ولی آنکه سالم بود پیکرش

هزاران خطا باشد اندر برش

ولی نیست اگه ز این دام و پود

زمانی بفهمد که دیگر چه سود

کمالم همین است باری ز تیغ

ندارد کسی در تمنا ز تیغ

اگر شاخ و برگیست در هستی ات

چو قدرش ندانی بود پستی ات

کسی کو ردایش چنین بر تن است

توقع ز او بیشتر از من است

شوی پیش حق با دل و پست و زار

که مطلوب حاصل نکردی به کار

چو آتش فروزد خدا بر زمین

مرا جان بسوزد تو را آستین

گرفتار گردی به شاخ و برت

رها کی کنی رو از پیکرت

دمی بر حسابم رسد کردگار

به روزی که کس را نباشد قرار

گرت عمل داده عمل خواسته

به عملت عبث او نیاز راسته

اگر علم داری به فعلش بکوش

اگر عقل داری و تدبیر و هوش

                                          مهر ماه84